„მინჰა კასა, მინჰა ვიდა“ უდავოდ ბრაზილიაში ოდესმე განხორციელებულ ყველაზე მასშტაბურ სოციალური საცხოვრებლის პროგრამას წარმოადგენს. იგი 2009 წლის მარტში ლულას ადმინისტრაციის დროს შეიქმნა და მიზნად ისახავდა საცხოვრებელზე ხელმისაწვდომობის დემოკრატიზაციას, როგორც ქალაქის, ასევე სოფლის რაიონებში მცხოვრები დაბალი შემოსავლის მქონე ოჯახებისთვის სუბსიდიებისა და მარტივი საკრედიტო ხაზების უზრუნველყოფით.
პროგრამის ცვლილებები და ადაპტაციები
დაარსების დღიდან, Minha Casa Minha Vida პროგრამამ მილიონობით სახლი ააშენა. 2024 წლისთვის დაახლოებით 7.7 მილიონი საცხოვრებელი სახლი იყო აშენებული.
სხვა ანგარიშები კიდევ უფრო მაღალ რიცხვზე მიუთითებს, რომელიც 8.4 მილიონ ერთეულს აღწევს, თუმცა რიცხვებში გარკვეული ვარიაციებია.
წინა ათწლეულის კონტექსტში, პროგრამამ მნიშვნელოვანი რეფორმულირება განიცადა „Casa Verde e Amarela“-ს გაჩენით, თუმცა „Minha Casa Minha Vida“ (MCMV) 2023 წლის 14 თებერვალს განახლდა, თავდაპირველი სახელწოდება შეინარჩუნა და ახალი სახელმძღვანელო პრინციპები შემოიღო.
MCMV-ის ახალი წესები და ამბიციური მიზნები
პროგრამის 2023 წელს განახლებასთან ერთად, მრავალი ცვლილება განისაზღვრა:
- პირველი ჯგუფის ხელახლა დანერგვა განხორციელდა, რომელიც ახლა ხელმისაწვდომია 2,640 რენდის ყოველთვიური შემოსავლის მქონე ოჯახებისთვის (ადრე ეს მხოლოდ 1,800 რენდი იყო).
- გაფართოვდა მოცული შემოსავლის დიაპაზონი: ქალაქად თვეში 8000 რენდიმდე და სოფლად წელიწადში 96 000 რენდიმდე.
- FGTS-ის, როგორც დაფინანსების რესურსის, მომავალში გამოყენება 2024 წლის აპრილიდან მიმდინარეობს.
- 2023 წელს 21 000 ერთეულის მიწოდება, კიდევ 22 000 შეჩერებული პროექტის განახლებასთან ერთად, 500 000-ზე მეტი ახალი სახლის მშენებლობის კონტრაქტის გაფორმებით.
- 2024 წლის ბოლოსთვის პროგრამამ თითქმის 1.2 მილიონი ერთეული დააგროვა, 2026 წლისთვის კი მოსალოდნელია 2 მილიონი ერთეულის (ან ამ მაჩვენებლის გადაჭარბების და 2.3 მილიონის) გაზრდა.
MCMV სტრუქტურის ნიმუშები
პროგრამის შენობები უნდა აკმაყოფილებდეს ხარისხისა და ინფრასტრუქტურის სტანდარტებს: ფართობი უნდა იყოს 40 მ² სახლებისთვის და 41.5 მ² ბინებისთვის, გარდა ამისა, უნდა ჰქონდეთ წვდომა გაწმენდილ წყალზე, ელექტროენერგიაზე, ტროტუარზე, კანალიზაციასა და ხანდაზმული ან შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებისთვის ადაპტირებულ ნაგებობებზე.
Minha Casa Minha Vida-ს სოციალური და ეკონომიკური ზემოქმედება
MCMV პროგრამამ უდიდესი გავლენა მოახდინა არა მხოლოდ საბინაო, არამედ სოციალურ საკითხებსა და ბრაზილიის ეკონომიკაზე. მან შექმნა პირდაპირი და ირიბი სამუშაო ადგილები სამშენებლო ინდუსტრიაში და კიდევ უფრო გააძლიერა ქვეყნის ეკონომიკა. მან ასევე ხელი შეუწყო სოციალური სტაბილურობის გაზრდას, მრავალი ოჯახის არასტაბილური პირობებიდან გამოყვანას და მათ ძირითად ინფრასტრუქტურაზე წვდომაში დახმარებას.
მან ასევე წაახალისა ურბანული განვითარება, რამაც უფრო მეტი ინტეგრაცია მოუტანა საზოგადოებრივი სერვისებითა და ტრანსპორტით მომსახურე რეგიონებს. პროგრამა მხოლოდ მშენებლობას არ ეხება, არამედ სოციალურ ჩართულობას, მოქალაქეობას და ღირსებასაც კი, რაც უამრავ ოჯახს პირველად საშუალებას აძლევს, დაეგროვებინათ სიმდიდრე და თავი დაეღწიათ დაუცველობის ციკლიდან.
ამ სარგებლის ყველაზე დიდი გამოწვევები
მრავალი წარმატების მიუხედავად, პროგრამა კვლავ მნიშვნელოვან კრიტიკას განიცდის. მისი პერიფერიული მდებარეობა ხშირად დაბრკოლებას წარმოადგენს, რადგან ბევრი განვითარებადი ობიექტი ურბანული ცენტრებიდან შორს მდებარეობს, რაც სამუშაო ადგილებსა და მომსახურებაზე წვდომას აფერხებს. გარდა ამისა, შენობების ხარისხი ყოველთვის არ ინარჩუნებს იმავე სტანდარტებს და ზოგიერთ შემთხვევაში, შესრულებაში ხარვეზებიც კია.
მატერიალური საკითხის გარდა, არსებობს ბიუროკრატიისა და შეფერხებების შემთხვევებიც. შერჩევისა და მიწოდების პროცესები ზედმეტად რთულია, რაც ყველაზე დაუცველი ოჯახებისთვის წვდომას ართულებს.
ვის შეუძლია მონაწილეობა მიიღოს შეღავათებში?
2025 წელს „მინჰა კასა, მინჰა ვიდაში“ მონაწილეობის უფლება ექნებათ ოჯახებს, რომელთა ყოველთვიური შემოსავალი ქალაქად 8000 რენდის დოლარამდეა, ხოლო წლიური შემოსავალი სოფლად 96 000 რენდის დოლარამდეა. პირველი ჯგუფი, რომელიც განკუთვნილია ყველაზე დაუცველი ოჯახებისთვის, მოიცავს 2640 რენდის დოლარამდე ყოველთვიურ შემოსავალს. ასევე უფლება აქვთ უსახლკარო ოჯახებს, ოჯახის უფროს ქალებს და შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებს. პროგრამა უპირატესობას ანიჭებს მათ, ვისაც არ აქვს საკუთარი სახლი, არ უსარგებლია სხვა საბინაო პროგრამებით და აკმაყოფილებს მუნიციპალიტეტის, შტატის ან ფედერალური მთავრობის მიერ განსაზღვრულ შერჩევის კრიტერიუმებს.
